In deze bijdrage wijzen we erop dat de klassieke criteria voor directe werking tot begripsverwarring aanleiding geven en ontoereikend zijn, o.m. omdat ze meer verhullen dan ze verduidelijken. In antwoord hierop pleiten we ervoor dat de Belgische rechter meer aandacht zou besteden om de achterliggende beleidsmotieven van zijn oordeel in alle openheid en transparantie te motiveren. Op die manier kan zijn uitspraak een rechterlijke of zelfs maatschappelijke dialoog op gang brengen, en tevens een stevigere legitimiteit verwerven.